33. ปรายนสุตฺตํ

[409] ‘‘ปรายนญฺจ [ปรายณญฺจ (ปี. สี. อฏฺฐ.)] โว, ภิกฺขเว, เทเสสฺสามิ ปรายนคามิญฺจ มคฺคํฯ ตํ สุณาถฯ กตมญฺจ, ภิกฺขเว, ปรายนํ? โย, ภิกฺขเว, ราคกฺขโย โทสกฺขโย โมหกฺขโย – อิทํ วุจฺจติ, ภิกฺขเว, ปรายนํฯ กตโม จ, ภิกฺขเว, ปรายนคามี มคฺโค? กายคตาสติฯ อยํ วุจฺจติ, ภิกฺขเว, ปรายนคามิมคฺโคฯ อิติ โข, ภิกฺขเว, เทสิตํ โว มยา ปรายนํ, เทสิโต ปรายนคามิมคฺโคฯ ยํ, ภิกฺขเว, สตฺถารา กรณียํ สาวกานํ หิเตสินา อนุกมฺปเกน อนุกมฺปํ อุปาทาย, กตํ โว ตํ มยาฯ เอตานิ, ภิกฺขเว, รุกฺขมูลานิ, เอตานิ สุญฺญาคารานิฯ ฌายถ, ภิกฺขเว, มา ปมาทตฺถ; มา ปจฺฉา วิปฺปฏิสาริโน อหุวตฺถฯ อยํ โว อมฺหากํ อนุสาสนี’’ติฯ (ยถา อสงฺขตํ ตถา วิตฺถาเรตพฺพํ)ฯ เตตฺติํสติมํฯ

ทุติโย วคฺโคฯ

ตสฺสุทฺทานํ –

อสงฺขตํ อนตํ อนาสวํ, สจฺจญฺจ ปารํ นิปุณํ สุทุทฺทสํ;

อชชฺชรํ ธุวํ อปโลกิตํ, อนิทสฺสนํ นิปฺปปญฺจ สนฺตํฯ

อมตํ ปณีตญฺจ สิวญฺจ เขมํ, ตณฺหากฺขโย อจฺฉริยญฺจ อพฺภุตํ;

อนีติกํ อนีติกธมฺมํ, นิพฺพานเมตํ สุคเตน เทสิตํฯ

อพฺยาปชฺโฌ วิราโค จ, สุทฺธิ มุตฺติ อนาลโย;

ทีโป เลณญฺจ ตาณญฺจ, สรณญฺจ ปรายนนฺติฯ

อสงฺขตสํยุตฺตํ สมตฺตํฯ